FobiaSocial.net  
     

Inicio Hilos de Hoy Registrarse Buscar
 
Retroceder   FobiaSocial.net > Foros sobre Ansiedad Social > Foros por Zonas > Catalunya > Fòrum de Fòbia Social, Timidesa i Ansietat
Respuesta
 
Antiguo 21-oct-2013  

Hola, soy nueva en esto, así empezaré presentándome.
Soy una chica de 28 años de Barcelona. Trabajo en algo que me gusta, estudio algo que me gusta y vivo en una zona que me gusta.
Parece que tengo todo lo que hay que tener para sentirse hoy en día una persona "afortunada·".

¿El problema? YO.

Desde pequeña he sentido cosas distintas a los demás niños, el rechazo, sentirme aislada, etc... y poco a poco me he ido haciendo mi propia burbuja. antes cuando era pequeña me encerraba en mi habitación horas y horas, escuchando música, haciendo cualquier cosa.... y me he acostumbrado a ese mecanismo de defensa, a estar sola y a aprender a estar sola (e incluso rodeada de gente).

El problema no es que me haya sentido muchas veces sola en mi infancia, sino que no he sabido gestionar el fracaso ni la frustración... de pequeña tenía un diario y escribía muchas veces las ganas que tenia de morirme... era brutal leerlo después de 10 años y sentir esa angustia que sentía esa niña de 12, de 15,...

y ahora con 28, con las de circunstancias familiares, sociales, laborales que me han pasado, me he dado cuenta de que no disfrute de nada 100%, tal vez algún día me levanto comiéndome el mundo y otros días (la mayoría) no encuentro sentido a nada, ni a mi misma.

Me encierro en mi habitación despues de ir a trabajar porque no quiero estar con gente, siento que me critican, me siento inferior, siento que me evalúan constantemente, que caigo mal a la gente, que nadie me quiere, etc...
y estos pensamientos cuando empiezan, no paran, son negativos y se van haciendo una pelota cada vez más y más grande.

Antes consumía drogas, pero las dejé y empecéun tratamiento psicológico para saber el por qué me refugiaba en ellas, también esuve tomando antidepresivos una temporada (unos 4/5 meses) pero me asustaba la idea de "depender" de algo (que ilógico, no?) hace unos 4meses creo dejé la terapia que estaba haciendo con mi psicoterapeuta, llevaba más de un año, pero me seguía sintiendo muy mal, conmigo misma,inferior a los demás, no entendía por qué la gente se alejaba de mí, por que no me querían y poco a poco me he ido distanciando yo de ellos, para que precisamente no me hagan daño, no me hagan más daño del que yo ya me hago....

así que ahora me cuesta mucho ir a clase, no puedo... la semana pasado me tuve que ir antes porque se me aceleraba el corazón y no paraba de tener taquicardia y cuando me fui, cogí mi vehículo y empecé a llorar a moco tendido... pero no podia irme a casa, porque sabía que no estaría sola, ya habrian venido los compañeros de piso, así que me fui a relajarme dando un paseo....

pero lo intenté un par de veces y tuve que irme antes de clase, no puedo aguantar la presión emocional y psicológica.

Soy invisible, nadie me ve, me siento en primera fila, en el lateral, por si tengo que salir corriendo, y siento que si en ese momento me tirara desde la ventana del último piso a nadie le importaría una mierda. y me da rabia que me importe lo que piensen los demás...

Así que he vuelto a empezar a hacer terapia cognitivo-conductual. nunca he hecho, llevo una sesión... pero bueno, aquí me veis, tendría que estar en clase y estoy tumbada en la cama porque no me apetece ni ponerme a estudiar ni hacer ningun trabajo de clase... solo me evado con la música, viendo películas y comiendo... y yo misma me siento patética...

alguna vez os habeis sentido así'??? porfavor, decidme, qué me pasa?? estoy cansada de sentirme así, triste un dia, y otro ,.....

Gracias por leer estas palabras, de verdad.
 
Antiguo 24-oct-2013  

Hola ! que tal , no ser molt bé com funciona el forum, no ser si llegiràs el missatge, fa poc temps que hi estic , en tot cas soc un noi de vic , tinc 36 anys , i igual com dius tu , desde petit me sentit diferent als altres companys de classe , o del carrer, no ser el perquè, potser perquè sóm mes sencibles,més timids , o perque tenim una vició distorcionada de nosaltres mateixos , jo aparentment,soc un noi normal,he estudiat, estic treballant ,tinc un físic agradable, hem considero bona gent, però moltes vegades he sentit el rebuig de la gent , la burla , o l'ignorància . Els fracassos, la ancietat o gestionar les emocions, que moltes vegades no controlo , el final em els anys tot això "dejan huella" i cada cop un es torna més solitari. Hem costa trobar gent on estar a gust, o simplement primer me de trobar a gust amb mi mateix no ho ser "en fin " en aquest forum no estàs sola hi ha més gent com tu , una abraçada.
 
Antiguo 28-oct-2013  

Hola...
Oye, muchas gracias primero por compartir tu historia. Por atreverte a darle forma y por confiar en que el genio de la botella la hiciera correr, mar allá.
Cada cual tiene la suya.
Hace un tiempo ya, que llegué como por casualidad a este foro. Aunque muchas veces nos parezca imposible..., creo que un@ no es el único ser del universo que se siente un poquito así, que tiene pensamientos parecidos..
Quizá vamos a épocas, a rachas, a temporadas... y como una gran bola de nieve..., inercia positiva suele llamar a inercia positiva...., y al revés también.
Por lo menos a mi me pasa... y cuando el viento cambia de costado.... empiezas a andar como los cangrejos...., hasta que ...tocas suelo.
Porque de tocar, se toca..
Y hasta de caer, también nos cansamos.

A veces, un truquito para ir tirando puede que sea tener la mente ocupada en mil y un asuntos, obligacionearse con mil historias... o simplemetne seguir el ritmo que la vida “activa” –o dilo como quieras- te impone.
No es garantia de nada; por suerte....; porque sino seriamos máquinas robotizadas , sin alma, sin cuerpo, sin sensaciones ni sin corazón.., pero mira.., puede que a veces.., no te quede tiempo ni para pensar en el kaos.

Llevo un tiempo largo... sin entrar apenas en el foro, sin participar, apenas.
Cuestión de tiempo, energías, mochila vacía, quizá., épocas.
El otro dia entré, vi tu mensajito y dudaba si debía...


Anoche fuí al cine. Una peli dura..., de las que quizá no te la esperabas tanto....

http://www.meliescinemes.com/index.php/la-herida-vo-3/


Quizá, en el fondo, tod@s, aún sin saberlo.., formemos parte de una o otra película... . Quizá podemos cambiar de canal, de género, de título..., pero en el fondo...., vivimos en medio de un escenario, de un telón de fondo, de unas melodías, de unas escenas.

Procuremos que no nos duela, tanto.
 
Antiguo 28-oct-2013  

Cita:
Iniciado por Macar Ver Mensaje
Hola, soy nueva en esto, así empezaré presentándome.
Soy una chica de 28 años de Barcelona. Trabajo en algo que me gusta, estudio algo que me gusta y vivo en una zona que me gusta.
Parece que tengo todo lo que hay que tener para sentirse hoy en día una persona "afortunada·".

¿El problema? YO.

Desde pequeña he sentido cosas distintas a los demás niños, el rechazo, sentirme aislada, etc... y poco a poco me he ido haciendo mi propia burbuja. antes cuando era pequeña me encerraba en mi habitación horas y horas, escuchando música, haciendo cualquier cosa.... y me he acostumbrado a ese mecanismo de defensa, a estar sola y a aprender a estar sola (e incluso rodeada de gente).

El problema no es que me haya sentido muchas veces sola en mi infancia, sino que no he sabido gestionar el fracaso ni la frustración... de pequeña tenía un diario y escribía muchas veces las ganas que tenia de morirme... era brutal leerlo después de 10 años y sentir esa angustia que sentía esa niña de 12, de 15,...

y ahora con 28, con las de circunstancias familiares, sociales, laborales que me han pasado, me he dado cuenta de que no disfrute de nada 100%, tal vez algún día me levanto comiéndome el mundo y otros días (la mayoría) no encuentro sentido a nada, ni a mi misma.

Me encierro en mi habitación despues de ir a trabajar porque no quiero estar con gente, siento que me critican, me siento inferior, siento que me evalúan constantemente, que caigo mal a la gente, que nadie me quiere, etc...
y estos pensamientos cuando empiezan, no paran, son negativos y se van haciendo una pelota cada vez más y más grande.

Antes consumía drogas, pero las dejé y empecéun tratamiento psicológico para saber el por qué me refugiaba en ellas, también esuve tomando antidepresivos una temporada (unos 4/5 meses) pero me asustaba la idea de "depender" de algo (que ilógico, no?) hace unos 4meses creo dejé la terapia que estaba haciendo con mi psicoterapeuta, llevaba más de un año, pero me seguía sintiendo muy mal, conmigo misma,inferior a los demás, no entendía por qué la gente se alejaba de mí, por que no me querían y poco a poco me he ido distanciando yo de ellos, para que precisamente no me hagan daño, no me hagan más daño del que yo ya me hago....

así que ahora me cuesta mucho ir a clase, no puedo... la semana pasado me tuve que ir antes porque se me aceleraba el corazón y no paraba de tener taquicardia y cuando me fui, cogí mi vehículo y empecé a llorar a moco tendido... pero no podia irme a casa, porque sabía que no estaría sola, ya habrian venido los compañeros de piso, así que me fui a relajarme dando un paseo....

pero lo intenté un par de veces y tuve que irme antes de clase, no puedo aguantar la presión emocional y psicológica.

Soy invisible, nadie me ve, me siento en primera fila, en el lateral, por si tengo que salir corriendo, y siento que si en ese momento me tirara desde la ventana del último piso a nadie le importaría una mierda. y me da rabia que me importe lo que piensen los demás...

Así que he vuelto a empezar a hacer terapia cognitivo-conductual. nunca he hecho, llevo una sesión... pero bueno, aquí me veis, tendría que estar en clase y estoy tumbada en la cama porque no me apetece ni ponerme a estudiar ni hacer ningun trabajo de clase... solo me evado con la música, viendo películas y comiendo... y yo misma me siento patética...

alguna vez os habeis sentido así'??? porfavor, decidme, qué me pasa?? estoy cansada de sentirme así, triste un dia, y otro ,.....

Gracias por leer estas palabras, de verdad.
Hola. Lo marcado en negrita son indicios que me hacen pensar de que padeces TLP o trastorno límite de la personalidad (ideas sucidas, sentimiento constante de soledad, ánimo bipolar, aislamiento social, sentimientos de autodesprecio, abuso de drogas...) Lo que mejor funciona para esto es la terapia dialećtico conductual.

Suerte.


Cita:
Iniciado por lemming Ver Mensaje
Anoche fuí al cine. Una peli dura..., de las que quizá no te la esperabas tanto....
.


Sinopsis:
Cita:
ANA tiene 28 años, se siente útil y satisfecha en su trabajo rutinario ayudando a otros. Sin embargo, fuera de su jornada laboral, ANA tiene serios problemas para relacionarse. Es socialmente torpe, incluso agresiva, con las personas más cercanas y queridas.
ANA no puede controlar este comportamiento ni sus emociones, por las que sufre y se atormenta, sintiéndose culpable. En el fondo sólo querría estar bien consigo misma y con los demás, ser feliz. Poco a poco, su conducta se va haciendo cada vez más autodestructiva hasta autolesionarse, sintiéndose cada vez más aislada.

ANA padece lo que los psiquiatras llaman trastorno límite de la personalidad, o conducta borderline. Pero ella no lo sabe.
Justo has dado en el clavo :

Esto es lo que se dice una sincronicidad de Jung,

Última edición por 21gramos; 28-oct-2013 a las 19:50.
 
Antiguo 28-oct-2013  



Me siento y he sentido igual que tú, ante el rechazo de la gente y los sermones y las críticas de la misma en la escuela, el trabajo y la familia nos sentimos con mayor protección y comodidad cuando estamos sol@s.
 
Antiguo 28-oct-2013  

Aquí otro más que tiene muchas cosas pero que no puede dejar de sentirse vacío, solo e infeliz. Y planteándome iniciar una terapia de antidepresivos.

No sé qué decirte porque si ni yo puedo ayudarme a mí mismo cómo voy a ayudar a los demás. Solo espero que te vaya bien con la terapia y que tu vida de un giro, aunque sea uno pequeñito... : )
 
Antiguo 06-abr-2014  

Me he sentido igual que tu en cientos de ocasiones por lo que puedo ponerme en tu lugar. Por suerte no tengo vicios (ni fumo, ni bebo).
Creo que lo que debes hacer es hablar más con tus compañeros/as ¿Dices que compartes piso? Comienza por ahí pues. Quienes compartan la vida contigo, por mucho que tu las alejes, ya saben como eres. Sorprenderlas hablando con esa gente que te conoce y sabe que no te atreverás a intervenir en una conversación. No se si me explico: Comienza hablando con esa gente que sabe como eres poco a poco, de forma gradual. Sal de tu habitación e intervén de forma esporádica introduciendo un tema de conversación en el que tu puedas intervenir,osea que sea de tu agrado.

Un saludo
 
Respuesta
Herramientas Buscar en Tema
Buscar en Tema:

Búsqueda Avanzada


Temas Similares to Ni ganas de hacer nada, ni ganas de ver a nadie
Tema Foro Respuestas Último mensaje
¿Que hacer cuando ya no hay ganas de nada? Foro Depresión 34 30-ene-2015 12:49
Con ganas de hacer cosas, pero sin ganas de hacer nada Off Topic General 4 15-abr-2013 17:09
(veo gente muerta)sin ganas de trabajar ni estudiar sin ganas de nada.. Fobia Social General 10 27-dic-2011 04:22
Sin ganas de hacer nada. Fobia Social General 3 22-dic-2011 07:22
Con ganas de hacer algo, pero sin ganas de hacer nada Fobia Social General 19 20-jul-2011 08:02



La franja horaria es GMT +1. Ahora son las 12:10.
Desarrollado por: vBulletin® Versión 3.8.11
Derechos de Autor ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Powered by vBadvanced CMPS v3.1.0